Doe-het-zelfexpedities zijn spraakmakende ondernemingen die onbereikbaar lijken, maar met training, discipline en de juiste uitrusting kan (bijna) iedereen zo’n tocht maken. In aflevering vier: Iris Benders (18), die haar angst voor water overwon op de Durance.
Wildwater kajakken in de Franse Alpen
Angst en dan kajakken op een wildstromende rivier. Dat lijkt geen goede combinatie. ‘Ik kan mijn adem niet lang inhouden en ben haast panisch bang om onder water vast te komen zitten. Ik moest echt een drempel over om dit te gaan doen. Maar een vriend van me was al een keer mee geweest en zeurde net zo lang door tot ik ja zei.’
Want enige kajakervaring had je niet?
‘Totaal niet. Ik heb een keer met mijn ouders op een groot meer in Zweden gekanood, maar dat stelde weinig voor. Gewoon vlak water, een beetje peddelen. Maar wild water nooit.’
En viel het mee of tegen?
‘De eerste dag was verschrikkelijk. Ik kwam terecht in ’n groepje met absolute beginners en we gingen oefenen op een stukje Durance waar nauwelijks stroming was. Eindeloos leren omslaan, eruit klimmen en dan de kajak weer overeind tillen. Eerst op stilstaand water en later op stromend water. Na een dag was ik mijn angst om te verdrinken grotendeels kwijt. Aan het eind van de week doe je dingen waarover je in je stoutste dromen niet had durven nadenken.’
Zoals?
‘Het gat van de Durance.’
Het gat van de Durance..?
‘Het gat van de Durance is een stevige stroomversnelling, midden in de rivier. Veel kajakkers slaan daar om, worden flink gewassen en even verderop weer uitgespuugd. Het Gat was al vanaf het begin het gesprek van de dag. Ik kneep ‘m behoorlijk, maar ben er vol ingegaan. Pas nadat ik er doorheen was, sloeg ik om. Mensen die niet durfden, werden er doorheen geholpen. He moét Het Gat hebben gevaren, anders ben je niet op de Durance geweest. Zo simpel is het.’
Hoe zag een gemiddelde kanodag eruit?
‘Ik heb deze kajakcursus geboekt bij Europagaai (www.europagaai.nl, red.) en dat is heel goed bevallen. Het programma was best intensief, maar dat vond ik juist lekker. We waren iedere dag van tien uur tot ’n uur of twee, drie op het water. Rond de middag ontmoetten de diverse groepjes elkaar op een rustig stukje van de Durance. Dan kwam er stokbrood, kaas en paté tevoorschijn en gingen we picknicken. ’s Middags nog een paar uur varen en dan terug naar de camping. Spullen uithangen, douchen, relaxen en ’s avonds met zijn allen aan de wijn en Franse eten. Hartstikke gezellig. We stonden met de tent áán de Durance, dus je hoorde de hele nacht het water langs je tent stromen.’
Volgend jaar weer wild water?
‘Absoluut! Ik heb goede dingen gehoord over Slovenië, dat schijnt echt een geweldig kajakland te zijn. Eerst sparen voor mijn studie en dan hoop ik wat geld over te houden voor Slovenië. Véél leuker dan een dagje kanoën op een Zweeds meer.’
Artikel gepubliceerd in: Op Pad magazine